RACHUNEK SUMIENIA DLA OSÓB
ZAKONNYCH
(Droga rad ewangelicznych)

• Czy przystępuję do Sakramentu Pokuty ze szczerym pragnieniem oczyszczenia, nawrócenia, odnowienia życia i osiągnięcia głębszej przyjaźni z Panem Bogiem? Czy mam świadomość spotkania z Chrystusem przebaczającym?
• Czy z lekkomyślności lub niedbalstwa nie wydłużam nadmiernie czasu od poprzedniej spowiedzi?
• Czy poprzednio nie zapomniałem lub umyślnie nie zataiłem grzechów (zwłaszcza ciężkich)?
• Czy i jak wypełniłem obowiązek zadośćuczynienia? Czy usiłowałem wypełnić postanowienie poprawy życia, zjednoczenia z Bogiem?
• Czy dbam o rozwój powołania, którym mnie Bóg w swej łaskawości obdarzył?
• Czy daję świadectwo wobec wszystkich i wszędzie, że jestem osobą Bogu poświęconą?
• Czy zgłębiam treść Orędzia Maryi z La Salette?

POSŁUSZEŃSTWO

• Czy pamiętam o tym, że jestem całkowicie zależny od mocy Boga w każdej chwili mojego istnienia, podobnie jak byłem zależny w momencie, gdy Bóg dawał początek memu istnieniu? Czy zatem uświadamiam sobie obowiązek całkowitego podporządkowania swej osoby, wszystkich pragnień i dążeń woli Boga?
• Czy z całą wyrazistością dostrzegam tę prawdę, że lekceważenie przykazań Boga jest nieposłuszeństwem okazanym dobremu Ojcu, jest więc równocześnie znakiem braku miłości do Niego?
• Czy pamiętam o tym, że posłuszeństwo zakonne jest dowodem pokornego uznania mądrości Bożej, która rządzi światem przez przyczyny drugie?
• Czy zdaję sobie sprawę z tego, że posłuszeństwo okazane Bogu jest znakiem mojej wiary i zaufania do Boga, przede wszystkim jest jednak świadectwem mojego miłowania Boga i bliźniego?
• Czy przypominam sobie także tę prawdę, że profesja zakonna jest szczególną konsekracją i jako taka jest wyrazem zerwania z grzechem, wyrzeczeniem się świata i oddania całego życia na służbę Bogu? Czy nie zapominam o tym, że profesja zakonna wyraża równocześnie wolę oddania się na służbę Kościołowi?
• Czy przybliżam się na sposób medytacyjny i modlitewny ku niedościgłemu i najdoskonalszemu wzorowi posłuszeństwa okazanego Bogu przez Chrystusa?
• Czy wpatruję się w przykład posłuszeństwa ludzi świętych? Czy przed wszystkimi innymi dostrzegam doskonały wzór posłuszeństwa okazanego Bogu przez Matkę Zbawiciela i przez świętego Józefa?
• Czy zawsze dokładam starań, aby dobrze poznać wolę Boga i wiernie ją wypełnić?
• Czy jestem posłuszny głosowi sumienia, gdy mnie przestrzega przed złem i zachęca do pełnienia dobra?
• Czy jestem posłuszny przełożonym zakonnym w duchu wiary? Czy odnoszę się do nich z szacunkiem jako do zastępców Boga? Czy im nie utrudniam spełniania obowiązków przełożeńskich?
• Czy spełniając funkcje przełożeńskie w Zgromadzeniu pamiętam o tym, że władza w Kościele jest służbą i nie ma nic wspólnego z liberalizmem obyczajowym i laksyzmem, podobnie jak nie ma nic wspólnego z absolutyzmem i despotyzmem?
• Czy pamiętam o obowiązku uzgadniania podejmowanych decyzji z wolą Boga?
• Czy do każdego z podwładnych odnoszę się z szacunkiem należnym osobie ludzkiej i dziecku Boga?
• Czy zostawiam podwładnym należną im wolność?
• Czy chętnie słucham zdania podwładnych i pobudzam ich do wysiłku dla dobra Zgromadzenia i Kościoła, z zachowaniem jednak prawa do decydowania i nakazywania tego, co spełnionym być powinno?
• Czy pamiętam o tym, że jednym z podstawowych obowiązków przełożonego jest zapewnienie podwładnym warunków do ich rozwoju duchowego?
• Czy staram się dobrze poznać i sumiennie wypełnić reguły i przepisy obowiązujące wszystkich współbraci należących do Zgromadzenia Misjonarzy Matki Bożej z La Salette?
• Czy pamiętam i jestem świadomy, że posłuszeństwo nie zwalnia mnie z odpowiedzialności za sprawy, które zależą ode mnie jako osoby, w tym również z odpowiedzialności za wykorzystanie czasu, moich uzdolnień i talentów?
• Czy przeciwstawiam się pokusie osłaniania ślubem i cnotą posłuszeństwa moich wad: np. lenistwa, wygodnictwa, obojętności na potrzeby Kościoła i bliźnich?
• Czy pamiętam o tym, że posłuszeństwo zakonne było dawniej i musi pozostać teraz ofiarą całopalną, którą zakonnik składa Bogu z własnej woli?
• Czy jestem świadomy tego, że jako saletyn powinienem pozostawać do całkowitej dyspozycji Boga, zgodnie z wymaganiami codziennego życia, znaków czasu i potrzebą pojednania współczesnego świata?
• Czy ustawicznie staram się o to, aby moje posłuszeństwo wynikało z miłości Boga i bliźnich oraz aby zawsze było podporządkowane zbawczej woli Boga?

UBÓSTWO

• Czy zawsze pamiętam o tym, że wszystkie dobra ziemskie należą do wszystkich ludzi, są bowiem darem dobrego Ojca dla wszystkich Jego dzieci, które powołał do życia na ziemi?
• Czy dostrzegam istniejący nieład, jeśli niektórzy ludzie zagarniają dla siebie zbyt wiele dóbr, w czasie gdy inni cierpią nędzę lub są pozbawieni rzeczy koniecznych?
• Czy zastanawiam się nad ukazanym przez Chrystusa wzorem życia ubogiego od narodzenia aż do śmierci?
• Czy dążąc do rzetelnego wypełniania zobowiązań wynikających z profesji zakonnej, zdecydowałem się naśladować Chrystusa w Jego ubóstwie?
• Czy moim życiem daję świadectwo umiłowania autentycznego ubóstwa?
• Czy pamiętam, że ubóstwo zakonne jest jednym z kryteriów prawdziwości umiłowania Boga?
• Czy staram się wiernie wypełniać nakaz Chrystusa: "Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól ani rdza nie niszczą, i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną" (Mt 6,10-20) ?
• Czy dbam usilnie o to, aby nie stać się niewolnikiem dóbr materialnych i wszelkich innych dóbr doczesnych?
• Czy zawsze cenię życie ubogie czerpiąc do niego stałą zachętę z przykładu Zbawiciela świata, z przykładu Jego Matki i opiekuna św. Józefa?
• Czy moje ubóstwo jest radosne i czy dzięki temu jest znakiem umiłowania dóbr najwyższych, którymi zostałem przez Boga obdarowany?
• Czy staram się być ubogi w duchu i w rzeczywistości, pamiętając, że w życiu zakonnym nie wystarczy samo uzależnienie korzystania z dóbr materialnych od woli przełożonych?
• Czy nie zdarza się, że w wyborze prac i obowiązków decyduje myśl o możności czerpania korzyści osobistych z otrzymanych dochodów?
• Czy dobrze wykorzystuję wielki dar Boga, którym jest czas?
• Czy dokładam starań, aby sumiennie wykonywać swoją pracę?
• Czy otrzymane wynagrodzenie za pracę i otrzymane dary rzeczywiście uznaję za własność wspólnoty zakonnej?
• Czy szanuję narzędzia pracy i przedmioty codziennego użytku? Czy nie ulegają zniszczeniu wskutek niedbalstwa lub lekkomyślności?
• Czy swoim skąpstwem nie doprowadziłem podwładnych do łamania ślubu ubóstwa? Czy nie byli "zmuszeni" szukać środków potrzebnych do życia i pracy nieuczciwie?
• Czy jestem oszczędny? Czy nie domagam się zbyt wcześnie rzeczy nowych, choć można by jeszcze wykorzystać rzeczy użytkowane aktualnie?
• Czy jestem czujny i pamiętam o tym, że takie nałogi jak nikotynizm i nadużywanie alkoholu są wykroczeniem nie tylko przeciw piątemu przykazaniu Boga, lecz także przeciw ubóstwu, ponieważ kradną czas, niszczą zdrowie, zdolność do pracy, uzdolnienia i siły zakonnika, które jako bardzo cenne dary Boga powinny być oddane na służbę Bogu i ludziom zgodnie z powołaniem? Czy pamiętam o tym, że nałogi te mogą być przyczyną wielu różnych wykroczeń?
• Czy w korzystaniu z dóbr materialnych stosuję się do obowiązujących mnie jako zakonnika reguł i przepisów?
• Czy dysponując jakimś dobrem nie utrudniałem innym korzystania z niego (np. samochód, itp.) ?
• Czy rozliczam się z czynionych wydatków?
• Czy mam prawdziwie życzliwe usposobienie w dzieleniu się z innymi bogactwem swej osobowości, zgodnie z ich potrzebami?
• Czy jako wspólnota zakonna dbamy o to, aby zatrudniani przez nas pracownicy otrzymali należne wynagrodzenie, aby nie byli pracą przeciążeni i mieli możność odpowiedniego odpoczynku? Czy troszczymy się o ich potrzeby duchowe?
• Czy staramy się jako wspólnota zakonna udzielać pomocy tym, którzy jej potrzebują w środowisku, w którym sami żyjemy lub w innych miejscach na świecie?
• Czy staramy się być ubogimi nie tylko indywidualnie, ale także jako cała społeczność zakonna?

CZYSTOŚĆ

• Czy przejąłem się stwierdzeniem Soboru Watykańskiego II, że profesja zakonna jako szczególna konsekracja sięga głęboko korzeniami w konsekrację Chrztu św. i pełniej ją wyraża? Czy rzeczywiście staram się oddać Bogu na służbę całe moje życie - wszystkie umiejętności i siły?
• Czy stale uświadamiam sobie tę prawdę, że Bóg umiłował nas pierwszy i dlatego, że Bóg umiłował nas pierwszy, zadaniem naczelnym życia każdego z nas jest dążenie ku Bogu i miłowanie Go?
• Czy jestem świadomy tego, że cnota czystości przemienia człowieka dogłębnie, czyniąc go podobnym do Chrystusa?
• Czy uznaję czystość za niezwykły dar łaski? Czy ją cenię jako dar dający sercu ludzkiemu wolność, aby mogło Boga i wszystkich ludzi miłować najdoskonalej?
• Czy zawsze pamiętam o tym, że najwyższym motywem zachowania czystości jest miłość Boga?
• Czy równocześnie uświadamiam sobie to, że miłość Boga pozostaje w nierozerwanej więzi z miłością ku bliźniemu, i dlatego zakonnik, czerpiąc moc z Serca Jezusa, powinien żyć z bliźnimi w serdecznej wspólnocie?
• Czy nie ulegam podświadomie laickim opiniom i sugestiom, które usiłują deprecjonować czystość i jej znaczenie dla życia duchowego i religijnego ludzi?
• Czy jestem świadomy tego, że cnota czystości opromienia życie zakonnika i kapłana szczególnym blaskiem, pobudza innych do szacunku dla jego osoby, rodzi zaufanie i wiarę w jego słowa?
• Czy w moich myślach, sposobie zachowania się i wyrażania przejawia się szacunek dla każdego człowieka - szacunek wynikający z uznania godności, którą go obdarzył Bóg, dając mu życie i uznając za swoje dziecko, oraz tej, do której go powołał zarówno w rzeczywistości ziemskiej jak i wiecznej?
• Czy w sposób czysty i pełen szacunku patrzę na kobiety i ich zadania w życiu doczesnym, w ramach starań całego Kościoła o rozszerzenie Królestwa Bożego? Czy roztropnie zabiegam o to, aby kobiety otaczano szacunkiem i aby rzeczywiście na szacunek zasługiwały?
• Czy pamiętam o tym, że grzechy przeciw cnocie czystości prowadzą do zaniku gorliwości w służbie Bożej i zamiłowania do modlitwy, a następnie do obojętności i utraty wiary?
• Czy roztropnie unikam wszystkiego, co mogłoby stać się zagrożeniem dla cnoty czystości?
• Czy w kontaktach z ludźmi brałem odpowiedzialność za uczucia, które nieostrożnym zachowaniem mogłem wyrażać?
• Czy żyję w świadomości, że w każdym czasie Bóg zna mnie doskonale - w świetle i w ciemności, wśród ludzi i w samotności, w radości i cierpieniu; zna wszystkie moje myśli i pragnienia?
• Czy unikam lenistwa? Czy staram się być człowiekiem rzetelnej pracy?
• Czy unikam nałogów, pamiętając, że dysponują do nieczystości, często jej towarzyszą i jeszcze bardziej w niej pogrążają?
• Czy doceniam znaczenie umartwienia?
• Czy ukształtowałem w sobie umiejętność roztropnego korzystania z książek, gazet, czasopism, z radia, telewizji, video i z wszelkich innych dóbr kultury?
• Czy staram się ukształtować w sobie prawe sumienie i mocny charakter, tak by umieć należycie ocenić wartość danej rzeczy, przeciwstawić się złym wpływom i trwać w dobru nawet w warunkach bardzo niekorzystnych?
• Czy troszczę się o zdobycie kultury duchowej, która kieruje uwagę i siły ku temu, co - zgodnie z najwyższymi kryteriami oświeconego przez Boga rozumu - jest rzeczywiście piękne i wartościowe?
• Czy dbam o serdeczną więź ze Zbawicielem świata w Jego Ewangelii, w modlitwie, Eucharystii, czytaniu wartościowych książek, szczególnie Pisma Świętego?
• Czy miłuję Maryję z La Salette, która jest Matką Zbawiciela i moją Matką, miłością prawdziwie synowską? Czy powierzyłem Jej siebie i swoje życie? Czy staram się naśladować Jej cnoty?
• Czy potrafię łączyć modlitwę i kontemplację, czyli nieustannie trwać przy Bogu myślą i sercem, z miłością apostolską, misyjną itp. - w dziele rozszerzenia Królestwa Bożego?
• Czy dbam o doskonały udział w liturgii, zwłaszcza zaś o doskonały udział w Najświętszej Ofierze?
• Czy dążę do tego, aby czerpiąc z Serca Jezusa przykład i moc, kochać ludzi bezinteresownie i ofiarnie?
• Czy doceniam znaczenie miłości bratniej dla zachowania czystości, wiedząc, że ułatwia każdemu ze współbraci należących do wspólnoty zakonnej trwanie w tej cnocie?
• "Dzieci nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą. Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy i uspokoimy przed Nim nasze serca. A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko. Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, mamy ufność wobec Boga, i o co prosić będziemy, otrzymamy od Niego, ponieważ zachowujemy jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba. A przykazanie Jego zaś jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim, a to, że trwa w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał." (1 J 3,18-24)

Strona główna